Βιωματικό εργαστήριο Α.Υ. για εκπαιδευτικούς με τίτλο: «Από παθητικοί θεατές της κοινωνικής πραγματικότητας σε ενεργούς θεατές: το Θέατρο του Καταπιεσμένου στα προγράμματα Αγωγής Υγείας» 5 & 12/2/18

Το Τμήμα Αγωγής Υγείας, στο πλαίσιο κύκλου σεμιναρίων με θέμα «Υγεία και Τέχνη» διοργανώνει βιωματικό εργαστήριο για εκπαιδευτικούς με τίτλο: «Από παθητικοί θεατές της κοινωνικής πραγματικότητας σε ενεργούς θεατές: το Θέατρο του Καταπιεσμένου στα προγράμματα Αγωγής Υγείας», διάρκειας 6 ωρών.

Στόχος του εργαστηρίου είναι η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στις βασικές αρχές του Θεάτρου του Καταπιεσμένου και στις αρχές συνεργασίας της ομάδας, για να μπορούν έπειτα να τις εφαρμόσουν με τους μαθητές/τριες στα προγράμματα Αγωγής Υγείας που υλοποιούν. Το βιωματικό εργαστήριο θα ολοκληρωθεί σε 2 τρίωρες συναντήσεις. Η δομή του εργαστηρίου περιλαμβάνει ασκήσεις, παιχνίδια και τεχνικές από τις παρακάτω κατηγορίες: α) ενεργοποίηση και ‘από-μηχανοποίηση’ του σώματος, β) ενεργητική ακρόαση και ενσυναίσθηση, γ) εμπιστοσύνη και συνεργασία, δ) status και  κοινωνικά προσωπεία, ε) χαλάρωση, στ) αναστοχασμός και ανατροφοδότηση.

Το εργαστήριο θα υλοποιηθεί την Δευτέρα 5 & Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2018 και ώρα 17:00-20:00, στο 1ο ΓΕΛ Παπάγου. 

Το εργαστήριο απευθύνεται σε όλους τους εκπαιδευτικούς της ΔΔΕ Β’ Αθήνας και κατά προτεραιότητα σε όσους υλοποιούν προγράμματα Αγωγής Υγείας κατά το σχολικό έτος 2017-2018, με μέγιστο αριθμό συμμετεχόντων τους 20.

Οι ενδιαφερόμενοι εκπαιδευτικοί πρέπει να συμπληρώσουν την ηλεκτρονική φόρμα αίτησης συμμετοχής, έως τις 29 Ιανουαρίου 2018. Τα ονόματα των συμμετεχόντων θα ανακοινωθούν στο μπλογκ της Αγωγής Υγείας.

 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟΥ:

«Από παθητικοί θεατές της κοινωνικής πραγματικότητας σε ενεργούς θεατές: το Θέατρο του Καταπιεσμένου στα προγράμματα Αγωγής Υγείας»

Εκπαιδεύτριες:

Νάγια Μποέμη,

Θεατρολόγος, Εκπαιδευτικός ΠΕ32

Φρυδά Ευαγγελία

Υπεύθυνη Αγωγής Υγείας ΔΔΕ Β’ Αθήνας

Το Θέατρο του Καταπιεσμένου (ΘτΚ) αποτελεί μία καλλιτεχνική-παιδαγωγική μέθοδο που επινοήθηκε από τον Βραζιλιάνο Augusto Boal (Αουγκούστο Μποάλ, 1931-2009). Μέσα από μία σειρά ασκήσεων, παιχνιδιών και τεχνικών επιχειρεί: α) να αναπτύξει την ικανότητα να εκφραζόμαστε μέσω του θεάτρου, β) να καλλιεργήσει τη συνείδηση ότι το θέατρο είναι ένα μέσο για να γνωρίσουμε καλύτερα την πραγματικότητα που βρίσκεται γύρω μας και μέσα μας και γ) να λειτουργήσει το θέατρο ως εργαλείο για διάλογο και αναστοχασμό προκειμένου να υπάρξει μετασχηματισμός σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.

    Συγκεκριμένα, οι τεχνικές του ΘτΚ μπορούν να αποτελέσουν:

ένα εργαλείο που μπορεί να βοηθήσει πεδία που στοχεύουν στη βίωση και κατανόηση, και απαιτούν ένα πλαίσιο αναζήτησης και προβληματισμού

ένα μέσο όπου η λήψη αποφάσεων, η προσωπική άποψη και η έκφραση των ατόμων έχουν κυρίαρχη σημασία

μία διαδικασία για την πρόληψη, την αντιμετώπιση και την παρέμβαση για τη λύση κοινωνικών προβλημάτων (ρατσισμός, ναρκωτικά, σεξισμός κ.α.)

μία χρήσιμη πρακτική για την καλλιέργεια της ενσυναισθητικής κατανόησης και της κριτικής σκέψης, καθώς και την αφύπνιση της αναστοχαστικής διεργασίας

Το βιωματικό εργαστήριο θα ολοκληρωθεί σε 2 τρίωρες συναντήσεις. Η δομή του εργαστηρίου περιλαμβάνει ασκήσεις, παιχνίδια και τεχνικές από τις παρακάτω κατηγορίες: α) ενεργοποίηση και ‘από-μηχανοποίηση’ του σώματος, β) ενεργητική ακρόαση και ενσυναίσθηση, γ) εμπιστοσύνη και συνεργασία, δ) status και  κοινωνικά προσωπεία, ε) χαλάρωση, στ) αναστοχασμός και ανατροφοδότηση.

Στο συγκεκριμένο σεμινάριο θα εστιάσουμε κυρίως σε μία τεχνική του Θεάτρου του Καταπιεσμένου, το Θέατρο Εικόνων. Το Θέατρο Εικόνων αναπαριστά σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα, συμπεριφορές χρησιμοποιώντας το σώμα ως εκφραστικό μέσο, επιτρέποντας ένα μη λεκτικό διάλογο επάνω σε συγκρούσεις που προβληματίζουν τους συμμετέχοντες/ τις συμμετέχουσες. Αντίστοιχα η τεχνική μπορεί να εφαρμοστεί στην τάξη, ώστε οι μαθητές/ μαθήτριες να δημιουργήσουν εικόνες των εμπειριών και των βιωμάτων τους που αναφέρονται σε συγκρούσεις και καταπιέσεις. Μέσα από την αναστοχαστική διαδικασία οδηγούνται σταδιακά από το ατομικό στο κοινωνικό, διερευνώντας τους ‘λόγους’ που τροφοδοτούν τις συγκρούσεις και αναζητώντας στρατηγικές επίλυσης τους, ώστε από παθητικοί θεατές της κοινωνικής πραγματικότητας, να γίνουν ενεργοί θεατές.